De dit jaar 90-jarige Britse singer-songwriter / muzikant John Mayall (°1933) is één van de muzikanten, die de blues muziek in de sixties in Europa immens populair gemaakt heeft. De invloedrijke, door hem opgerichte band, John Mayall’s Bluesbreakers, heeft meerdere muzikanten als Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout opgeleverd.

John vond als teenager zijn muziek in de platencollectie van zijn vader. Aanvankelijk ging zijn interesse naar Eddie Lang, Lonnie Johnson, Brownie McGhee, Josh White en Leadbelly en later (en definitief) naar de boogiewoogie pianisten Albert Ammons, Pete Johnson en Meade Lux Lewis. Als John 14 was en naar de kunstschool ging, leerde hij de basis van het piano spelen. Vanaf zijn achttiende vervulde hij drie jaar zijn legerdienst en leerde hij in zijn vrije tijd muziek spelen.

In 1962 opende Alexis Korner een blues club in Ealing (VK) en dat was Mayall niet ontgaan. Dit was voor velen het einde van de jazz periode die Engeland al 10 jaren kende. Op zijn dertigste geeft Mayall zijn grafische job op en trekt hij naar Londen om muzikant te worden. Daar richtte hij The Bluesbreakers op. Een van de eersten die hem vervoegde was Eric Clapton. Clapton en bassist Jack Bruce verlieten de groep en vormden Cream. Anderen kwamen en gingen. Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood vormden, Fleetwood Mac. Andy Fraser Free en Mick Taylor vervoegden The Rolling Stones.

In 1969 piekte Mayall in de States en bracht hij het akoestisch live album (zonder drummer) ‘The Turning Point’ uit, met daarop het nummer -nu een klassieker- "Room To Move". In 1982 probeerde Mayall de originele Bluesbreakers opnieuw bijeen te krijgen. Mick Fleetwood was niet beschikbaar en werd vervangen door drummer Colin Allen. John McVie en Mick Taylor waren beschikbaar voor enkele shows en een video. In 1993 vervoegde Texas gitarist Buddy Whittington The Bluesbreakers.

John Mayall was in zijn jonge jaren als een wat autoritaire bandleider. Een anekdote vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden, wel eens aan bandleden de opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen, zodat hij languit kon liggen. Opvallend is dat in de beginperiode het verloop in zijn bands zeer groot was. Wellicht omdat Mayall experimenteerde en zoekende was naar de juiste line-up  en het beste geluid. De band heette ook niet voor niets John Mayall's Bluesbreakers. Steeds wist hij talentvolle muzikanten aan te trekken en in muzikaal opzicht kregen zij veel kansen van hem. Een feit is dat het Mayall was, die Eric Clapton stimuleerde, om ook te gaan zingen. John McVie was vanaf het begin in 1964 Mayall's bassist van het eerste uur. Een andere blues gitarist die bij John Mayall begon, was Walter Trout. Deze verklaarde tijdens een clinic in 2007 in Theater Romein te Leeuwarden, dat zijn jaren bij John Mayall tot de hoogtepunten van zijn loopbaan behoorden.

John Mayall kan uitstekend piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op blues harp geroemd. Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling 78-toerenplaten van jazz en blues. Een blues man die hem inspireerde, was J.B. Lenoir. Zijn eerste band heette The Hounds Of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschoof. Met zijn volgende band John Mayall & The Bluesbreakers zou hij geschiedenis schrijven.

John Mayall kan goed componeren en arrangeren; zijn blues composities blijven niet hangen in de geijkte blues schema's. Zijn stem heeft een wat nasale klank en geen groot bereik, maar heeft toch zeggingskracht en past goed bij zijn composities. Op veel van zijn oude albums staan, naar zijn eigen zeggen, nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect. Op ‘Blues Breakers with Eric Clapton’: “Little Girl, Key To Love” en “Have You Heard”. Op ‘A Hard Road’: “Leaping Christine” en “You Don't Love Me”. Laatstgenoemd nummer is overigens niet door Mayall geschreven maar door Willie Cobbs.

Op zijn zeventigste verjaardag in 2003 werd het Unicef concert in Liverpool gefilmd en op dvd en 2cd’s  uitgebracht. Buiten de The Bluesbreakers waren er ook Eric Clapton, Mick Taylor en Chris Barber te zien. In 2007 bracht Mayall met zijn 56ste  ‘In the Palace of The King’, een hommage aan Freddie King. In oktober 2008 besloot Mayall te stoppen met de naam Bluesbreakers en enkel nog onder zijn naam op te treden.

Met ‘John Mayall's Bluesbreakers Live In 1967 – Volume 2’ (2016) verscheen in 2016 de opvolger van ‘Volume 1’, dat in 2014 werd uitgebracht met een van de beste bezettingen van The Bluesbreakers -Peter Green: gitaar, John McVie: bas & Mick Fleetwood: drums- voordat ze de band verlieten en in 1967 Fleetwood Mac oprichtten. Onlangs verscheen het derde en laatste deel van John Mayall's Bluesbreakers 'Live in 1967 Volume 3'.

Dit werd mogelijk gemaakt dankzij een toegewijde fan, Tom Huissen die in 1967 zijn een-kanaal reel-to-reel bandrecorder meenam naar verschillende Londense clubs. Daar werden deze historische optredens voor altijd vastgelegd. John Mayall heeft deze tapes zo’n 40 jaar later in handen gekregen en liet ze restaureren met de technische hulp van Eric Corne van Forty Below Records. Corne voegt eraan toe: "Hoewel de bronopname erg ruw was en het eindresultaat zeker niet hi-fidelity is, slaagt het er wel in om ons te laten horen hoe spectaculair deze uitvoeringen zijn…". Het is echt een spannende inkijk in de muziekgeschiedenis.

‘Live In 1967 – Volume Three’ is het tweede album dat John Mayall heeft uitgebracht sinds zijn pensioenaankondiging eind 2021. Het volgt op zijn triomfantelijke ‘The Sun Is Shining Down’ (2022) dat werd genomineerd voor “Best Traditional Blues Album”  voor de Grammy Awards van 2022. Zelfs na zijn pensionering blijft John Mayall boeien!

‘Live In 1967 - Volume 3’ bevat o.a. nummers van de band: “Brand New Start”, “Tears In My Eyes”, “Stand Back Baby” & “Greeny” en nog vier andere: “Talk to Your Daughter” van J.B. Lenoir & Alex Atkins (1955), “Your Funeral and My Trial” van Sonny Boy Williamson (1958), “The Stumble” van Freddie King & Sonny Thompson (1961) en “Double Trouble” de Otis Rush-hit uit 1958.

“Also "retired" the unique blues veteran John Mayall continues to amaze with unique 1967-recordings…” (ESC, Rootstime.be)

Eric Schuurmans

‘LIVE in 1967 – VOLUME 3’: tracklist: 01. Brand New Start – 02. Tears in My Eyes - 03. Stand Back Baby - 04. Greeny - 05. Talk to Your Daughter [J.B. Lenoir/Alex Atkins] - 06. Your Funeral and My Trial [Sony Boy Williamson] - 07. The Stumble [Freddie King/Sonny Thompson] - 08. Double Trouble [Otis Rush] (Locations: Manor House: 1,2,6,7 – Bromley: 3,8 - Ram Jam: 4 - Klooks Kleek: 5) | Music/Lyrics: J. Mayall (1-3), P. Green (4), or as [noted: 5-8] | Producer: John Mayall & Eric Corne | Credits: John Mayall: vocs, harmonica, organ / Peter Green: guitar / John McVie: bass / Mick Fleetwood: drums

Discography (studio, live & compilations - a comprehensive guide for collectors, who wish to have a complete set of original recordings by John Mayall): 1. 1965 - John Mayall Plays John Mayall / 2. 1966 - Bluesbreakers with Eric Clapton / 3. 1967 - A Hard Road / 4. 1967 - Crusade / 5. 1967 - Blues Alone / 6. 1968 - Diary of a Band Volume 1 / 7. 1968 - Diary of a Band Volume 2 / 8. 1968 / 9. 1968 - Blues from Laurel Canyon / 10. 1969 - Looking Back / 11. 1969 - Primal Solos / 12. 1969 - The Turning Point / 13. 1970 - Empty Rooms / 14. 1970 - USA Union / 15. 1971 - Back to the Roots / 16. 1971 - Memories / 17. 1972 - Jazz Blues Fusion / 18. 1973 - Moving On / 19. 1973 - Ten Years Are Gone / 20. 1974 - The Latest Edition / 21. 1975 - New Year, New Band, New Company / 22. 1975 - Notice to Appear / 23. 1976 - Banquet in Blues / 24. 1977 - Lots of People / 25. 1977 - A Hard Core Package / 26. 1978 - Last of the British Blues / 27. 1979 - The Bottom Line / 28. 1980 - No More Interviews / 29. 1982 - Road Show Blues / 30. 1982 - Return of the Bluesbreakers / 31. 1985 - Behind the Iron Curtain / 32. 1987 - Chicago Line / 33. 1988 - The Power of the Blues / 34. 1988 - Archives to Eighties / 35. 1990 - A Sense of Place / 36. 1992 - 1982 Reunion Concert / 37. 1992 - Cross Country Blues / 38. 1992 - The Second Decade (3 disc set) / 39. 1993 - Wake Up Call / 40. 1995 - Spinning Coin / 41. 1997 -Blues for the Lost Days / 42. 1999 - Padlock on the Blues / 43. 1999 - Rock the Blues Tonight / 44. 1999 - The Masters - Film Soundtrack / 45. 1999 - Live at the Marquee 1969 / 46. 2000 - Time Capsule / 47. 2000 - UK Tour 2000 / 48. 2001 - Boogie Woogie Man / 49. 2001 - Along for the Ride / 50. 2002 - Stories / 51. 2003 - No Days Off  / 52. 2003 - 70th Birthday Concert / 53. 2005 - Road Dogs / 54. 2006 - Essentially John - Live Rarities / 55. 2007 - In the Palace of the King  / 56. 2009 - Tough  / 57. 2011 - Live in London / 58. 2012 - Historic Live Shows - Vol 1 / 59. 2012 - Historic Live Shows - Vol 2 / 60. 2012 - Historic Live Shows - Vol 3 / 61. 2014 - A Special Life / 62. 2014 - John Mayall's Bluesbreakers Live In 1967 – Volume 1 / 63. 2015 - Find a Way to Care / 64. 2016 – Talk About That / 65. 2016 - John Mayall's Bluesbreakers Live In 1967 - Volume 2 / 66. 2019 – Nobody Told Me / 67. 2022 - The Sun Is Shining Down / 68. 2023 - John Mayall's Bluesbreakers Live In 1967 – Volume 3 /